Ανδρέας Σιδέρης, Εκδότης – Πολιτικός Επιστήμονας
200 Χρόνια Ελλάδα Καλειδοσκόπιο Ιστορίας και Πολιτισμού
1821 | Ελληνική Επανάσταση (1821-1828). |
1821 | Πρώτη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής (1821-1900). Δημοτικό τραγούδι: Ακριτικό, Κλέφτικο, Νησιώτικο και Στεριανό.
Το Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι αναπτύχθηκε παράλληλα με τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική και διαδόθηκε κυρίως με προφορικά μέσα. Το Ακριτικό Τραγούδι δημιουργήθηκε στη χρονική περίοδο από τον 9ο έως και 11ο αιώνα περίπου. Το Κλέφτικο Τραγούδι πήρε τη σκυτάλη από το Ακριτικό. Διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και σε πανηγύρια στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, με κορύφωση στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το Κλέφτικο Τραγούδι ήταν δημιούργημα της ρωμέικης ζωής, εμπνευσμένο από τη ζωή και τη δράση των κλεφτών και των αρματολών. Το Στεριανό Τραγούδι: Ήπειρος, Θεσσαλία, Μοριάς, Ρούμελη, Μακεδονία. Το Νησιώτικο ή Θαλασσινό: Νησιά και Μικρασιατικά παράλια, Θράκη, ακτές της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα σημείων της Στερεάς Ελλάδας, καθώς και Κύπρος. |
1823 | Διονύσιος Σολωμός (1798-1857). Το 1823 έγραψε το «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», τμήμα του οποίου αποτελεί από το 1865 τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας και από το 1966 της Κύπρου. |
1827 | Εκλογή Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831) ως κυβερνήτη της Ελλάδας. |
1828 | Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία (1828-1832). |
1829 | Μάχη της Πέτρας (12 Σεπτεμβρίου 1829): Η τελευταία συμπλοκή του απελευθερωτικού αγώνα. Δεινή ήττα και συνθηκολόγηση των Τούρκων. |
1829 | Ιδρύεται το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. |
1829 | Ιδρύεται η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. |
1830 | Ίδρυση Ανεξάρτητου Νεοελληνικού Κράτους: Τον Φεβρουαρίου του 1830 οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις προχώρησαν στην υπογραφή ενός πρωτοκόλλου, στο Λονδίνο, το οποίο έμεινε γνωστό ως το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας. Επρόκειτο για την πρώτη επίσημη διεθνή πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο και όχι φόρου υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τα σύνορά της στη γραμμή Αχελώου-Σπερχειού ποταμού.
Δυο χρόνια αργότερα, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832, τα σύνορα του ελληνικού κράτους διευρύνθηκαν στη γραμμή Αμβρακικού Κόλπου – Παγασητικού Κόλπου. Τα νέα σύνορα αναγνωρίστηκαν και από την Υψηλή Πύλη. Έπειτα από δέκα χρόνια συγκρούσεων η ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αναγνωρισμένου από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, ήταν πλέον γεγονός. |
1832 | Νεοελληνική Τέχνη. Πρώτη Περίοδος 19ου Αιώνα (1832-1862).
Πρώτη θεματική ενότητα: Η Ιστορική Ζωγραφική και η Μνημείωση του Αγώνα. Η προβολή και η εξιδανίκευση του επαναστατικού αγώνα αποτέλεσαν ζωτικό, υπαρξιακό αίτημα του νέου κράτους. Κύριοι εκπρόσωποι θεωρούνται ο Θεόδωρος Βρυζάκης (1819-1878) και ο Διονύσιος Τσόκος (1820-1862). Δεύτερη θεματική ενότητα: Η Πρώιμη Ελληνική Προσωπογραφία – Ακαδημαϊσμός και Ανάδυση της Αστικής Τάξης. Οι πιο χαρακτηριστικοί προσωπογράφοι υπήρξαν ο Ανδρέας Κριεζής (1816-1880) και ο Τιρολέζος Φραντσέσκο Πίτζε (1822-1862;) που έδρασε στην Ελλάδα. |
1832 | Βασίλειο της Ελλάδος (1832-1924). |
1832 | Ο Όθων (1815-1867) γίνεται ο πρώτος Βασιλιάς της Ελλάδας. |
1834 | Ιδρύεται το Μουσείο της πόλεως των Αθηνών (Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία). |
1837 | Ιδρύεται στην Αθήνα το Σχολείο των Τεχνών, πρόδρομη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. |
1844 | Ως πολίτευμα της χώρας ορίζεται η Συνταγματική Μοναρχία (είχε προηγηθεί η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843). |
1851 | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911). Aπό τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων», «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη. |
1859 | Κωστής Παλαμάς (1859-27 Φεβρουαρίου 1943). Kεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά (1857-1932) και τον Γεώργιο Δροσίνη (1859-1951), της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (Παλαμικής) Σχολής. |
1862 | Νεοελληνική Τέχνη. Δεύτερη Περίοδος 19ου Αιώνα (1862-1900).
Κυριαρχία της Σχολής του Μονάχου – Ωρίμανση της Αστικής Τάξης. Θεματικές ενότητες: Ηθογραφία, Ώριμη Αστική Προσωπογραφία, Νεκρή Φύση, Τοπιογραφία. Με μεγάλους δασκάλους τούς: Νικηφόρο Λύτρα (1832-1904), Νικόλαο Γύζη (1842-1901), Γεώργιο Ιακωβίδη (1853-1932), Συμεών Σαββίδη (1859-1927), Πολυχρόνη Λεμπέση (1848-1913) και τους Θεόδωρο Ράλλη (1852-1909), Ιάκωβο Ρίζο (1849-1926), Κωνσταντίνο Βολανάκη (1837-1907), Βασίλειο Χατζή (1870-1915), Ιωάννη Αλταμούρα (1852-1878), Συμεών Σαββίδη (1859-1927), Περικλή Πανταζή (1849-1884). |
1863 | Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933). Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τον Κωνσταντίνο Καβάφη: «Νά ένας άνθρωπος μπροστά μου, άρτιος, που τελεί τον άθλο της τέχνης με υπερηφάνεια και σιωπή, αρχηγός ερημίτης κι υποτάσσει την περιέργεια, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία στον αυστηρό ρυθμό μιας επικούρειας ασκητικής». |
1864 | Ο Γεώργιος ο Α’ (1845-1913) εκλέχτηκε με τη συναίνεση των Προστάτιδων Δυνάμεων από τη Β’ Εθνοσυνέλευση νέος Βασιλιάς της Ελλάδας. Ως πολίτευμα της χώρας καθιερώνεται η Βασιλευόμενη Δημοκρατία. |
1864 | Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. |
1873 | Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής (1873-1950). Ο μεγαλύτερος Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. |
1881 | Ενσωμάτωση Θεσσαλίας. |
1882 | Ιδρύθηκε το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. |
1883 | Νίκος Καζαντζάκης (1883-1957). Ο περισσότερο, παγκοσμίως, μεταφρασμένος σύγχρονος Έλληνας λογοτέχνης. |
1884 | Άγγελος Σικελιανός (1884-1951). Από τους μεγαλύτερους παραδοσιακούς Έλληνες ποιητές.
Το ασίγαστο ενδιαφέρον του για τον αρχαιοελληνικό κόσμο και πολιτισμό υπήρξε και η βάση της «Δελφικής Ιδέας», του οικουμενικού οράματός του, στο οποίο αφοσιώθηκε ενεργά από το 1921, με σκοπό να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών. Το 1929, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε αργυρό μετάλλιο για τη γενναία προσπάθεια αναβίωσης των δελφικών αγώνων. |
1893 | Πτώχευση: Η Κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. |
1895 | Ιδρύθηκε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. |
1897 | Ατυχής Ελληνοτουρκικός Πόλεμος. |
1900 | Νεοελληνική Τέχνη. Ο 20ός Αιώνας και ο Πρώτος Ελληνικός Μοντερνισμός.
Από τη Σχολή του Μονάχου στο Παρίσι, την παγκόσμια πρωτεύουσα του Μοντερνισμού (1900-1922): Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967), Κωνσταντίνος Μαλέας (1879-1928), Περικλής Βυζάντιος (1893-1972), Λυκούργος Κογεβίνας (1887-1940), Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης (1881-1955). |
1900 | Ιδρύεται η Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. |
1900 | Δεύτερη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής (1900-1920). Αθηναϊκό Τραγούδι.
Δημιουργείται και ζει παράλληλα με την Αθηναϊκή Καντάδα, την Ελληνική Επιθεώρηση, το Κωμειδύλλιο, τις Οπερέτες και τη Μαντολινάτα. Εκπρόσωποι: Θεόφραστος Σακελλαρίδης (1883-1950), Κλέων Τριανταφύλλου Αττίκ (1885-1944), Μίμης Τραϊφόρος (1912-1998). |
1909 | Κίνημα στο Γουδή. |
1909 | Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Βραβείο Ειρήνης του Λένιν, ΕΣΣΔ, 1977. |
1910 | Στις εκλογές της 8ης Αυγούστου 1910 ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) εκλέγεται Πρωθυπουργός της Ελλάδας. |
1911 | Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996). Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής Γενιάς του ‘30. Βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. |
1912 | Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913) και εδαφική επέκταση της Ελλάδας (Μακεδονία, νησιά του Αιγαίου, Κρήτη). |
1914 | Ιδρύεται το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. |
1915 | Εθνικός Διχασμός – Σύγκρουση Πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και Βασιλιά Κωνσταντίνου. |
1917 | Συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. |
1919 | Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). |
1919 | Συνθήκη Νεϊγύ – Ενσωμάτωση Δυτικής Θράκης. |
1920 | Συνθήκη των Σεβρών – Η Μεγάλη Ελλάδα των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. |
1920 | Τρίτη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής (1920-1940). Η Αστική Λαϊκή Μουσική.
Ρεμπέτικο: Εμφανίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, ως ένα είδος λαϊκού τραγουδιού. Εκπρόσωποι: Ρόζα Εσκενάζυ (1895-1980), Αγγέλα Παπάζογλου (1899-1983), Κώστας Ρούκουνας (1903-1984). Σοφία Βέμπο (1910-1978). Η «Τραγουδίστρια της νίκης». |
1922 | Μικρασιατική Καταστροφή. |
1922 | Νεοελληνική Τέχνη. Στροφή στη Νόηση και τον Ανθρωποκεντρισμό (1922-1930). Δεκαετία του ’20. Την εκπροσωπούν, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Παρθένη (1878-1967), οι: Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957), Μιχάλης Οικονόμου (1888-1933). Πηγές έμπνευσης η παράδοση και τα μοντέρνα ρεύματα. Οι τάσεις αυτές θα αποκρυσταλλωθούν στη Γενιά του ’30.
Γενιά του ’30, ηγετικές μορφές: Φώτης Κόντογλου (Αποστολέλης) (1895-1965), Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Διαμαντής Διαμαντόπουλος (1914-1995), Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985), Σπύρος Βασιλείου (1902-1985), Αγήνωρ Αστεριάδης (1898-1977), Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994), Γιάννης Μόραλης (1916-2009) από τα νεότερα μέλη της Γενιάς του ’30. Νίκος Νικολάου (1909-1986), Γιώργος Γουναρόπουλος (1890-1977). Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ( 1870-1934): Το 1976 το ελληνικό κράτος με απόφασή του χαρακτήρισε το έργο του Θεόφιλου ως «έργο ειδικής κρατικής προστασίας», αναγνωρίζοντας και επίσημα την αξία ενός καλλιτέχνη τον οποίο είχε ήδη ανακαλύψει η Γενιά του ’30, βλέποντας στο πρόσωπό του, όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, τον «άνθρωπο-σύνδεσμο, τη ζωντανή παύλα που μας ενώνει με την πιο αυθεντική πλευρά του αγνοημένου αυτού μας». |
1923 | Συνθήκη της Λωζάνης. Η συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία (1919–1922) και συμμετείχαν στη Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη. |
1923 | Μαρία Κάλλας (1923-1977), κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος. Η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας. |
1924 | Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935). Αβασίλευτη Δημοκρατία (1924-1935). |
1926 | Ελένη Αρβελέρ (1926-). Βυζαντινολόγος, Ιστορικός. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρύτανης στην ιστορία των 700 χρόνων του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. |
1926 | Ιδρύεται η Ακαδημία Αθηνών. |
1929 | Ιδρύεται το Μουσείο Μπενάκη. |
1930 | Ιδρύεται το Εθνικό Θέατρο. |
1935 | Αποκατάσταση της Μοναρχίας στην Ελλάδα (1935-1967). |
1936 | Δικτατορία Ιωάννη Μεταξά. |
1940 | Τέταρτη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής (1940-1960). Λαϊκό Τραγούδι. Θεωρείται ως μετεξέλιξη του ρεμπέτικου, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα. Εκπρόσωποι: Βασίλης Τσιτσάνης (1915-1984), Μανώλης Χιώτης (1921-1970).
Σχολή του Αρχοντορεμπέτικου (1948), εκπρόσωποι: Μιχάλης Σουγιούλ (1906-1958), σε συνεργασία με τους θεατρικούς συγγραφείς και στιχουργούς Χρήστο Γιαννακόπουλο (1909-1963), Αλέκο Σακελλάριο (1913-1991), Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893-1972). |
1940 | Ελληνοϊταλικός Πόλεμος. |
1940 | Ιδρύεται η Εθνική Λυρική Σκηνή. |
1941 | Νεοελληνική Τέχνη. Ο Εξπρεσιονισμός και η Μεταπολεμική Γενιά (1941-σήμερα).
Η Ελληνική Πιστοποίηση της Μοντέρνας Τέχνης (1941-1950). Εκπρόσωποι: Γιώργος Μπουζιάνης (1885-1959), Γιώργος Σικελιώτης (1917-1984), Ανδρέας Βουρλούμης (1910-1999), Κώστας Μαλάμος (1913-2007), Νίκη Καραγάτση (1916-1986), Αλέκος Φασιανός (1935-). |
1941 | Ναζιστική Κατοχή και Εθνική Αντίσταση (1941-1944). |
1946 | Ελληνικός Εμφύλιος (1946-1949). |
1947 | 10 Φεβρουαρίου: Ενσωμάτωση Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. |
1950 | Νεοελληνική Τέχνη. Επιρροή από τις Νέες Αφαιρετικές Τάσεις Ευρώπης και Αμερικής. Μέσα της Δεκαετίας του ’50. Εκπρόσωποι: Αλέκος Κοντόπουλος (1904-1975), Γιάννης Σπυρόπουλος (1912-1990), Γιάννης Μαλτέζος (1915-1987), Κωνσταντίνος Ξενάκης (1931-2020) κ.ά. |
1952 | Ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. |
1955 | Σεπτεμβριανά και Κυπριακό Ζήτημα. |
1959 | Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959-1960) και ίδρυση Κυπριακής Δημοκρατίας. |
1960 | Νεοελληνική Τέχνη. Ρεύμα Ελληνικής Πρωτοπορίας (1960-1970), εκπρόσωποι: Παναγιώτης Τέτσης (1925-2016), Πάρις Πρέκας (1926-1999), Δημήτρης Μυταράς (1934-2017), Χρίστος Καρράς (1930-), Δημοσθένης Κοκκινίδης (1929-2020).
Εκφραστές ευρωπαϊκής πρωτοπορίας της δεκαετίας του ’60: Θάνος Τσίγκος (1914-1965), Ντίκος Βυζάντιος (1924-2007), Nίκος Κεσσανλής (1930-2004), Βλάσης Κανιάρης (1928-2011), Κώστας Τσόκλης (1930-), PAVLOS (Παύλος Διονυσόπουλος) (1930-2019), Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994) κ.ά. Φτωχή Τέχνη, Εννοιακή Τέχνη και Τέχνη του Ελάχιστου (arte povera, conceptual art, minimal art). Εκπρόσωποι: Γιάννης Γαΐτης (1923-1984), Βασίλης Σκυλάκος (1930-2000), Στάθης Λογοθέτης (1925-1997), Μπία Ντάβου (1932-1996), Όπυ Ζούνη (1941-2008), Χρύσα (Βαρδέα) (1933-2013), Στήβεν Αντωνάκος (1926-2013), Λουκάς Σαμαράς (1936-), Γιάννης Κουνέλης (1936-2017) ο κυριότερος εκπρόσωπος της arte povera. |
1960 | Πέμπτη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής (1960-1980-2020).
Έντεχνο Τραγούδι. Στη δεκαετία του 1960 κάνει την εμφάνισή του και το Έντεχνο Τραγούδι, αρχικά με την έννοια της μελοποιημένης ποίησης και των «κύκλων τραγουδιών» και κύριους εκπροσώπους τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ενδεικτικοί κύκλοι τραγουδιών που θεωρούνται σήμερα κλασικοί του έντεχνου τραγουδιού είναι: Μίκης Θεοδωράκης (1925-): Άξιον Εστί («λαϊκό ορατόριο», Ελύτης), Βραβείο Λένιν το 1983. Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994): Μεγάλος Ερωτικός (μελοποιημένη ποίηση περί έρωτος: Σαπφώ, Ευριπίδης, Σολωμός, Καβάφης, Ελύτης, Γκάτσος κ.ά.). Ο πρώτος που συνέδεσε μεταπολεμικά, με το θεωρητικό και συνθετικό έργο του, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση. Βραβείο Όσκαρ 1960. Γιώργος Ζαμπέτας (1925-1992). Μίμης Πλέσσας (1924-) – μουσική κινηματογράφου. Δήμος Μούτσης (1938-): Τετραλογία, Άγιος Φεβρουάριος. Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-): Ιθαγένεια, Ελεύθεροι-Πολιορκημένοι. Σταύρoς Ξαρχάκoς (1939-): Ρεμπέτικο, Κατά Μάρκον, Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Χρήστος Λεοντής (1940-). Διονύσης Σαββόπουλος (1944-): Μπάλλος, Αχαρνής, Τραπεζάκια έξω. Θάνος Μικρούτσικος (1947-2019): Ο Σταυρός του Νότου. Νέο κύμα: Γιάννης Σπανός (1934-2019), Μάνος Λοΐζος (1937-1982). |
1963 | Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Γιώργο Σεφέρη. |
1967 | Δικτατορία συνταγματαρχών (1967-1974). |
1972 | Νεοελληνική Τέχνη. Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές: Εκδηλώνονται ως ομάδα με την έκθεσή τους στο Ινστιτούτο Γκαίτε το 1972. Μέλη της είναι οι: Γιάννης Βαλαβανίδης (1939-2017), Κλεοπάτρα Δίγκα, Κυριάκος Κατζουράκης (1944-), Χρόνης Μπότσογλου (1941-), Γιάννης Ψυχοπαίδης (1945-).
Αν και δεν ανήκαν στην ομάδα, εκφράστηκαν με ανάλογους κώδικες οι: Λευτέρης Κανακάκης (1934-1985), Σωτήρης Σόρογκας (1936-), Αχιλλέας Δρούγκας (1940-). |
1973 | Εξέγερση φοιτητών στο Πολυτεχνείο και αντίσταση στο δικτατορικό καθεστώς. |
1974 | Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία (1974-σήμερα). |
1974 | Δημοψήφισμα για το Πολιτειακό και εγκαθίδρυση Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. |
1974 | Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. |
1977 | Ιδρύεται το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. |
1979 | Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη. |
1980 | Νεοελληνική Τέχνη. Μεταμοντέρνοι Δημιουργοί. Δεκαετία του ’80 έως σήμερα:
Μιχάλης Μανουσάκης (1953-), Μάριος Σπηλιόπουλος (1957-), Γιώργος Λάππας (γλύπτης) (1950-), Στέφανος Δασκαλάκης (1952-), Χρήστος Μποκόρος (1956-), Εδουάρδος Σακαγιάν (1957-), Γιώργος Ρόρρης (1963-). 1980 Πέμπτη περίοδος Νεοελληνικής Μουσικής. Σύγχρονο Έντεχνο Δεκαετία 1980: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (1956-2019). Στιχουργοί: Λευτέρης Παπαδόπουλος (1935-), Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), Μάνος Ελευθερίου (1938-2018), Λίνα Νικολακοπούλου (1958-) κ.ά. Εναλλακτικό Ελληνικό Ροκ: Παύλος Σιδηρόπουλος (1948-1990) – Σπυριδούλα 1970, Νίκος Πορτοκάλογλου (1957-) -Φατμέ 1981, Πυξ-λαξ 1989. |
1981 | Ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. |
1991 | Ιδρύεται το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. |
1992 | Ιδρύεται το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού. |
1993 | Ιδρύεται το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. |
2000 | Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης: Ιδρύθηκε το 2000, ανακατασκευάστηκε το 2016. |
2001 | Ιδρύεται η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων. |
2002 | Η Ελλάδα στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Νόμισμα (ευρώ). |
2004 | Ολυμπιακοί Αγώνες ΑΘΗΝΑ 2004. |
2004 | Ιδρύεται η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/Ίδρυμα Ωνάση. |
2009 | Ελληνική Δημοσιονομική Κρίση: Η Ελλάδα κατέφυγε (23/4/2010) στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. |
2009 | Mουσείο Ακρόπολης. Το νέο κτήριο του μουσείου θεμελιώθηκε το 2003 και άνοιξε για το κοινό στις 21 Ιουλίου 2009 |
2020 | Πανδημία κορωνοϊού COVID-19. Εμφανίστηκε και εξαπλώθηκε στην Ελλάδα από τις 26 Φεβρουαρίου 2020. |
Διακόσια χρόνια Ελλάδα. Ιστορικές περίοδοι με συνταρακτικά γεγονότα, αγχέμαχοι αγώνες για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που οδήγησαν στην εθνική παλιγγενεσία. Πνευματικές προσωπικότητες που άφησαν παγκόσμιο αποτύπωμα. Πολιτισμική δημιουργία που σμίλεψε περίτεχνα την εικαστική και μουσική μας κουλτούρα. Στρατηγικές επιλογές και κρίσιμες αποφάσεις δείγμα ενός πολιτικού βολονταρισμού, πολλές φορές κόντρα στους καιρούς, που επικαθόρισε το μέλλον του τόπου μας.
Ένα χρονολόγιο-καλειδοσκόπιο ιστορίας και πολιτισμού το οποίο, έχοντας επίγνωση των ατελειών του και των παραλείψεων που χρεώνονται πρωτίστως στην υποκειμενική προσέγγιση του γράφοντος, προσπάθησε να απεικονίσει το παλίμψηστο της υπόστασης του Ελληνικού Κράτους των 200 ετών. Μία σύνθεση ιδέας και αίματος που αποθεώθηκε από κάθε ελεύθερο άνθρωπο και αποτέλεσε πρότυπο για κάθε σκλαβωμένο λαό που ήθελε να σπάσει τα δεσμά του, να ανακτήσει την εθνική του αξιοπρέπεια και να αγωνιστεί για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πατρίδας του.
Διακόσια χρόνια με ιστορική καταγωγή από το Βυζάντιο και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό.
Οι δύο αυτοί αιώνες συνδέονται άρρηκτα με αυτό που γράφει για τους Έλληνες ο Καζαντζάκης: Πως «η πεποίθησή τους ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ’ αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».
Και επιζεί, θα προσθέταμε επίσης, γιατί κάθε υπέρτατη και κρίσιμη ιστορική στιγμή το Εγώ του Έλληνα υπερβαίνει τα ιδιοτελή συμφέροντα, συνειδητοποιεί ότι η ελευθερία του είναι ένα κληροδότημα από τα κόκκαλα βγαλμένο, των Ελλήνων τα ιερά και λειτουργεί ως Εμείς προστατευτικό για τον τόπο του.
Και είναι η πίστη σε μια τέτοια ιδανική ιδέα, είναι αυτή η συνθήκη, η στιγμή που κάνει τον Έλληνα – Ήρωα.